ಸಾಂಗತ್ಯ

 

ನನ್ನ ಬದುಕೇ ಅಸಂಗತ..
ಆದರೂ ಬದುಕಿದ್ದೇನೆ..ಬದುಕುತ್ತೇನೆ.
ಅಸಂಗತದ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿಯೇ
ನನ್ನ ನಾಳೆಗಳನ್ನು ಗಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವೆನೆಂಬ
ಹುಚ್ಚು ಹಂಬಲವಿತ್ತು ನನ್ನಲ್ಲಿ.
ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ಮಾತುಗಳು ಸಾಯುತ್ತವಂತೆ..
ಬದುಕಲು ಮಾತುಗಳಾದರೂ ಏಕೆ ಬೇಕು?
ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲೇ ಒಂಟಿತನವು ವಿಜೃಂಭಿಸುವುದಂತೆ..
ನನ್ನ ಸುತ್ತಲೂ ಸಾವಿರ ಸೂಫಿಗಳು ಕೂತಿದ್ದಾರೆ!
ಅವರಿಗೂ ಮಾತಿಲ್ಲ - ನನ್ನ ರಾತ್ರಿಗೂ ನಿದ್ದೆಯಿಲ್ಲ!
ಮೌನದಷ್ಟು ವಾಚಾಳಿ ಬೇರೆ ಯಾವುದಿದ್ದೀತು!
ಹುಣಸೇಮರದ ಆ ಕುಂಟಗುಬ್ಬಿ ನಗಬಹುದೇನೋ!
ಆಯಸ್ಸು ಕಳೆಯಲಿಕ್ಕೆ ಅಳು-ನಗುಗಳ ಹರಕತ್ತಿಲ್ಲ.
ಒಂದಷ್ಟು ಸತ್ತ ಕನಸುಗಳ ಸಾಂಗತ್ಯವಿದ್ದರೆ ಸಾಕು.