ಸೂತಕ

ಸುರಿವ ಮಳೆಗೂ 

ಜಿಪುಣತನ ಬರುವುದಂತೆ..

ಸುಡುವ ಬಿಸಿಲಿಗೂ 

ಬೇಸರವಾಗುವುದಂತೆ..

ಬೀಸುವ ಗಾಳಿಯೂ 

ಸೋಮಾರಿಯಾಗುವುದಂತೆ..

ಸದಾ ಹರಿವ ನದಿಯೂ 

ದಣಿದುಬಿಡುತ್ತದಂತೆ..

ನೂರು ಬಣ್ಣದ 

ಮನಸ್ಸಿಗೂ ಕಪ್ಪಡರುತ್ತದಂತೆ..

ತೂಗುವ ಒಲವ 

ಜೋಲಿಯೂ ತೂಕಡಿಸುತ್ತದಂತೆ..

ನಿತ್ಯ ಜರುಗುವ ಸೃಷ್ಟಿಯೂ 

ಕ್ಷಣ ಸ್ಥಂಭಿಸುವುದಂತೆ..

ಕರಾರುವಕ್ಕಾಗಿರುವ 

ಕಾಲವೂ ಕಕ್ಕಾಬಿಕ್ಕಿಯಾಗುವುದಂತೆ..

ಹುಟ್ಟು-ಸಾವುಗಳ 

ಆವರ್ತನವೂ ನಿಂತುಬಿಡುತ್ತದಂತೆ..

ಹೀಗಿದ್ದಾಗ...

ನನ್ನ ಅಕ್ಷರಗಳೆಲ್ಲವೂ 

ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರಲ್ಲಿ ಸೂಜಿಗವೇನು?

ನನ್ನ ಉಸಿರಿನ ಹಾಡಿಗೆ 

ಸೂತಕ ಬಡಿದದ್ದರಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವೇನು?